Filmy rower, kolaboracja

Sympatyczny lecz niezamożny Guido zakochuje się w pięknej Dorze. Dziewczyna jest dla niego niedostępna jak księżniczka - pochodzi bowiem z bogatej rodziny i jest zaręczona z pewnym gruboskórnym urzędnikiem. Guido wprowadza w życie najbardziej szalone pomysły byle tylko zwrócić na siebie jej uwagę. Gdy w końcu mu się to udaje, jego szczęście burzy wybuch wojny. Guido znowu wykorzystuje swą wyobraźnię i poczucie humoru, by oszczędzić swoim bliskim wojennego koszmaru.

W 1930 roku w Paryżu Léon Galipeau (Michel Galabru), lekarz ogólny o wątpliwych kompetencjach, bada Louisa Martineta (Michel Serrault), 59-letniego kawalera. Przekonany, że jego wycieńczony pacjent ma najwyżej dwa lata życia, Galipeau przekonał swojego brata Émile'a (Jean-Pierre Darras), by nabył wiejski dom należący do Martineta w małej wówczas wiosce rybackiej: Saint-Tropez. Obaj bracia, pewni swoich interesów, zgadzają się nawet na indeksowanie dożywotniej renty według wartości, jak sądzą, bez przyszłości: w aluminium. Z biegiem lat Martinet nie tylko ma oko, ale także odzyskuje wigor i entuzjazm pod prowansalskim słońcem. Była to era boomu lotniczego: ceny aluminium rosły, renty dożywotnia rosły w nieskończoność, a rodzina Galipeau zniecierpliwiła się. Zmęczona czekaniem, aż Martinet umrze, snuje plany pozbycia się kłopotliwego rencisty. Niestety, z pomocą wydarzeń (II wojna światowa, Exodus, okupacja niemiecka, potem czystki) próby Galipeausów w celu wyeliminowania Louisa niezmiennie zwracają się przeciwko nim. Jeden po drugim, Galipeausy umierają pod zawsze szczerym spojrzeniem mężnego emeryta, stulatka.

W odległej chińskiej wiosce zdziesiątkowanej przez dwie wojny domowe i japońską inwazję, miejscowy chłop - Ma Dasan - zostaje zaskoczony przez chińskich żołnierzy, którzy zostawiają u niego w domu dwa duże worki. W jednym jest japoński żołnierz, a w drugim jego chiński tłumacz. I tak spokojnie mija pół roku. W międzyczasie Ma Dasan i jego kochanka, młoda wdowa, starają się zadbać o więźniów, co owocuje wytworzeniem się między nimi swego rodzaju więzi. Czas dalej płynie, we wsi jest coraz mniej jedzenia, a mieszkańcy zaczynają szukać winnych.