Filmy ciąża, hiszpania

Do władzy w Hiszpanii dochodzi generał Franco. 12-letnia Ofelia, razem ze swoimi rodzicami uciekającymi przed rządami faszystów, wyprowadza się do wiejskiego domu na północy Hiszpanii. Niedaleko ich posiadłości znajduje się stary zrujnowany labirynt. Ofelia, która nie lubi otaczającego ją świata i żyje w świecie swojej wyobraźni, spędza w labiryncie większość czasu.

Złożona z kilku nowel historia rodziny z Nowego Jorku, której losy znaczone są licznymi tragediami. Punktem wyjścia tej opowieści jest pytanie co by było gdyby: gdyby rodzice nigdy się nie spotkali, gdyby nie doszło do wypadku, gdyby ktoś w porę zauważył pędzący autobus. Reżyser Dan Fogelman zwraca uwagę na kruchość ludzkiego życia i na to, że z kluczowymi decyzjami nie warto zwlekać, bo w końcu może być za późno.

Eutanazja jest jednym z zagadnień budzących wciąż ogromne kontrowersje. Jej zwolennicy i przeciwnicy formułują szereg argumentów za swoimi stanowiskami. Nie wolno jednak zapominać, że te często jałowe spory w istocie swej podejmować powinny kwestie ludzkiej godności i cierpienia, a nie tylko rozwiązań prawych. Film Alejandro Amenábara opowiada historię sparaliżowanego człowieka, który walczy o swoją śmierć. Reżyser przypomina tym samym o dramacie jaki może spotkać każdego i o tym, że czasem jednostka nie jest w stanie dźwigać tak ciężkiego brzemienia jakim potrafi być życie.

Cesar (popisowa rola Luisa Tosara - gwiazdy numer 1 hiszpańskiego kina) wzorowo wypełnia obowiązki dozorcy w luksusowej kamienicy w samym sercu Barcelony. Gdy jednak w jednym z najelegantszych mieszkań zamieszka piękna Clara (Marta Etura), w skrytym Cesarze obudzi się demon. Zrobi wszystko, by zbliżyć się do fascynującej go kobiety.

Raimunda jest żoną bezrobotnego mężczyzny i matką nastoletniej dziewczyny; jej siostra Sole jest fryzjerką; matka zaś zginęła wraz z mężem w pożarze. Ta ostatnia najpierw ukazuje się swej siostrze, następnie zaś Sole, choć najwięcej niedokończonych spraw łączy ją z Raimundą i jej sąsiadką Agustiną.

Reżyser siedmiokrotnie nominowanej do Nagrody Akademii, Elizabeth oraz zdobywczyni statuetki Oscara i Złotego Globu w roku 2008 Cate Blanchett przedstawiają kontynuację losów Elżbiety I, królowej Anglii. Oto historia krucjaty samotnej kobiety, która zrobi wszystko, by zapanować nie tylko nad miłością, ale i własnym imperium, a nade wszystko aby umocnić wizerunek własnej osoby, jako wielbionego wzoru dla całego świata zachodniego. W filmie występują także: zdobywca Nagrody Akademii, Geoffrey Rush i Clive Owen w roli Sir Waltera Raleigh, odważnego podróżnika, który stanowi całkowicie nowe wyzwanie dla uczuć Elżbiety. Utkana z pasji, dramatu i zdrady, Elizabeth: Złoty wiek, to epicka opowieść, w której nie zabraknie zapierających dech w piersiach krajobrazów, oszałamiających kostiumów i prześwietnych kreacji aktorskich.

Bezrobotny trzydziestolatek Hlynur nadal mieszka z matką, a dni spędza na piciu, oglądaniu filmów pornograficznych i surfowaniu po sieci. Na święta Bożego Narodzenia do ich domu wprowadza się nauczycielka flamenco jego matki, Lola. Podczas nieobecności matki Hlynur odkrywa, że Lola jest lesbijką, a jednak Nowy Rok spędza z nią w łóżku. Wkrótce dociera do niego, że Lola dzieli z matką nie tylko dom. Ostatecznie, Hlynur będzie musiał znaleźć swoje miejsce w tej układance i wyzbyć się nieco egoizmu.

Victor młody chłopak, który urodził się w autobusie, nie może zapomnieć o Helenie, narkomance i córce dyplomaty. Przychodzi więc do niej do domu. Ta, myśląc, że to handlarz, wpuszcza go. Kiedy orientuje się, że to Victor każe mu odejść. Kiedy chłopak się sprzeciwia, oddaje w jego kierunku strzał z pistoletu. Sąsiadka, która usłyszała strzał, wzywa policję. Na miejscu stawiają się David i Sancho. Dochodzi do szamotaniny, w której David zostaje przypadkowo postrzelony. Ta jedna, mała kula, naznacza życie wszystkich bohaterów. David zostaje sparaliżowany, a Victor trafia do więzienia na sześć lat. Po odsiedzeniu wyroku, wychodzi na wolność i postanawia odwiedzić Helenę. Dowiaduje się, że jest ona teraz żoną Davida, który jest gwiazdą koszykówki na wózkach.

Dwaj mężczyźni, Benigno i Marco, spotykają się w szpitalu, obaj czuwają przy swoich ukochanych, pogrążonych w śpiączce kobietach. Są jakby odgrodzeni od swych ukochanych niewidzialnym i bolesnym murem milczenia. Do zatopionych w ciszy kobiet nie docierają żadne sygnały ze świata zewnętrznego, jednak Benigno, młody i niezwykle wrażliwy pielęgniarz, nieustannie podejmuje próbę dotarcia do Alicji. Marco, czterdziestoletni dziennikarz, milczy przy łóżku Lidii, nie potrafiąc przełamać złowrogiej i ostatecznej ciszy...

Greckie przysłowie mówi, że jedynie kobiety, które skąpały oczy we łzach, widzą jasno. Przysłowie to nie spełnia się jednak w przypadku Manueli. Tej nocy, gdy jej syn Esteban ginie przejechany przez samochód Manuela płacze tak długo, aż zabraknie jej łez. A mimo to, wcale nie widzi jasno; teraźniejszość i przyszłość giną w jednakowych ciemnościach. Czekając w szpitalu, czyta ostatnie linijki jakie jej syn zapisał w notesie, z którym nigdy się nie rozstawał. "Dziś rano przeszukałem pokój mojej matki i znalazłem plik zdjęć. Wszystkim brakowało połowy. Był na nich, jak sądzę, mój ojciec. Mam wrażenie, że w moim życiu brakuje tego samego kawałka. Chcę poznać mojego ojca, nie ważne kim jest i jak zachował się wobec mamy. Nikt nie może odebrać mi tego prawa..." Manuela nigdy mu nie powiedziała kim był. "Twój ojciec umarł na długo przed twoim narodzeniem" - to wszystko, co zdążył od niej usłyszeć. Przez pamięć dla swego syna Manuela opuszcza Madryt i jedzie do Barcelony odnaleźć jego ojca. Chce mu powiedzieć, że ostatnie słowa, jakie zapisał jego syn skierował właśnie do niego, chociaż wcale go nie znał. Ale najpierw musi powiedzieć ojcu, że gdy ona od niego odeszła 18 lat temu, była w ciąży, i że mieli syna, i że syn ten właśnie umarł. Musi powiedzieć mu też, że dała dziecku imię Esteban, to samo, które on, ojciec, nosił zanim przyjął imię Lola. Lola, la Pionera. Manuela jedzie do Barcelony w poszukiwaniu Loli, ojca swego syna. Poszukiwania mężczyzny o takim imieniu nie mogą okazać się łatwe. I rzeczywiście nie są.